TakieTamSobieMałeMarzenie

wylało się Ewie

Od trzech tygodni (albo i lepiej) Baśka mi truje:

- napisz coś na bloga!

- no kiedy coś napiszesz?

- zaczęłaś już coś pisać?

No a ja nie wiem co mam napisać.

No bo co tu pisać?

- o tym, że jestem zmęczona ciągłą pogonią za kassą?

- o tym, że mam jeszcze w Tropie 4ooo,oo tys. długu (to za 42 koty->38 wyadoptowanych z Lecznicy+4 umarły)?

- o tym, że boję się odbierać telefonu, bo nie wiem co mnie czeka?

- o tym, że powoli tracę cierpliwośc do dzwoniących?

A... właśnie może o tym napiszę.

TakieTamSobieMałeMarzenie

Ja bardzo cierpliwa jestem - to od pracy z małolatami tak mam. I zawsze tłumaczę od początku, powoli i blisko krawężnika dzwoniącym o pomoc też.

Ale nie wszyscy chcą zrozumieć, że:

- nie zawsze od razu mam czas lecieć i łapać,

- nie mam nieograniczonych możliwości i nie jestem w stanie zabrać wszystkich kociaków,

- a jeśli już mogę umieścić jakieś malce w Lecznicy, to to kosztuje.

Taka sobie przykładowa rozmowa:

Pani zobaczyła na swoim podwórku dwa chore kociaki.

- A ile mają? - pytam.

- A pewnie ze trzy tygodnie, same już jedzą - w odpowiedzi słyszę.

No to tłumaczę powoli i blisko krawężnika, że nie mogą tyle mieć, bo kiedy zaczynają same jeść, to mogą już mieć ok. 5 tyg.

Bo takie co mają trzy tygodnie, to się ledwo graśkają i pary, to wystarcza im tylko na to, co by się do cycka doczołgać.

- Acha - słyszę

No i zaczynamy rozmawiać.

Mówię Pani, że:

- mogę je umieścić w Lecznicy, ale to kosztuje, a ani ja, ani Fundacja nie mamy już kassy, więc może Pani by pomogła.

- No ona nie może, bo karmi koty - słyszę w odpowiedzi.

Proszę Panią o złapanie kontaktu z Karmicielem (wszak jest na miejscu), bo głodne muszą być przed łapaniem.

- No ona nie może, bo pracuje.

Proponuję Pani, co by się skontaktowała z innymi łódzkimi Fundacjami.

- No ona nie może, bo nie ma czasu na pisanie i dzwonienie.

Dobrze, że w majtkach miałam mocną gumkę...

(jeszcze tego samego dnia dowiedziałam się od NN, że próbowałam wyłudzić od Pani 1ooo,oo zł...)

Niestety w przeważającej ilości przypadków tak właśnie wygląda rozmowa. A ja bardzo lubię łapać koty, tylko trzeba mi trochę pomóc (nawet wtedy kiedy muszę wstać o 3:oo na ranem i jechać za 5o,oo zł. do LokomotywowniNaKońcuŚwiata). Bardzo lubię przegrzebywać piwnice i komórki w poszukiwaniu maluchów.

Serio, serio!

Lubię tę adrenalinę, kiedy patrzę na klatkę i kota - wejdze, nie wejdzie.

Lubię tę adrenalinę, kiedy ostrożnie odstawiam ostatnią deskę i szykuję się do skoku na malca.

A kiedy wyczołguję się z komórki z kociakiem w cyckach, cała utytłana jakimś stuletnim syfem i śmierdząca kocurzymi szczynami, jestem autentycznie szczęśliwa!

No qrwa, po prostu to lubię!

Ale wiem też, że wszystkiego nie uratuję.

Nie ma takiej opcji.

I to jest bardzo dołujące.

Bardzo dołujące są takie teksty, które poruszją moją (naszą - łapiących znaczy) wyobraźnię.

Teksty, którymi beztrosko zalewają nas proszący i pomoc.

Albo takie niewinne (w ich mniemaniu) kłamstewka dotyczące wieku kociaków.

A potem, z miną niewinątka, tłumaczenie się - przecież inaczej by Pani nie przyjechała, a one nie mogą tu zostać!

No tak, a my to możemy zostać z np. czwórką 4 m-cznych dzikusów, które nie wiadomo kiedy (i czy w ogóle) się oswoją?

Bo my Fundacja jesteśmy i mamy obowiązek.

Bo my musimy.

A Oni (dzwoniący, znaczy) nic nie muszą, bo to nie ich koty.

Więc taką małą prośbę do wszystkich do nas dzwoniących mam:

Nie traktujcie nas jak instytucji!

Miejcie dla nas trochę więcej cierpliwości, bo po któreś tam takiej jak w/w rozmowie, tracimy cierpliwość!

Przekazujcie nam prawdziwy stan rzeczy, bo prawda zawsze wyjdzie na jaw i wtedy się wkurzamy.

Zawsze jakoś można się dogadać.

Zarówno Wy jak i my chcemy dla kotów tego samego i tylko współpraca może doprowadzić nas do celu!

TakieTamSobieMałeMarzenie

ewa, 18 października 2o15