opowiedziała Anna K.
Gdyby
Rufus umiał mówić, pewnie powiedziałby, że pochodzi ze Stepów
Dobrońskich i że kiedyś miał dom. Być może ktoś go wyrzucił z
początkiem lata, a może po prostu – jako że nie był
wykastrowany (teraz już jest ;)) poddał się głosowi natury,
popędził za przygodą i zgubił drogę powrotną. Wędrował,
polował…
Z początkiem słonecznego listopada 2015 pojawił się w
przyhotelowym obejściu w Dobroniu, gdzie po kilku dniach zaczęto go
posądzać o rozrywanie worków ze śmieciami z hotelowej kuchni
(chociaż podobno robił to pospołu ze srokami). Kotek zaczepiał
też wszystkich napotkanych ludzi i wylegiwał się na maskach
samochodów na hotelowym parkingu, a póki było jeszcze słonecznie
– spał na słońcu w stertach suchych liści, grabionych przez
pana ogrodnika. Na pobliskiej budowie zaczepiał
robotników - jedni dzielili się z nim kanapkami, a inni... no cóż,
pewnie go gonili (już w domu odkryłam, że Rufek boi się dłoni
zbliżającej się szybko do jego łebka - reagował natychmiast
zmrużeniem oczu, stuleniem uszków i pacnięciem łapką; bał się
też szczotki i dużych płacht, np. niesionego w ręce rozłożonego
ręcznika). 
Mój
mąż był przeciwny, żeby wziąć Rufka do nas do czasu znalezienia
mu domu, postawiłam jednak na swoim i 2 dni później, 18 listopada,
już wykastrowany, znalazł się u nas. Byłam pewna, że będzie u
nas krótko. Miły, mądry, śliczny, wykastrowany i odrobaczony…
Nadal był taki spokojny, rozmruczany… Ospały? Zamknęłam go w
osobnym pokoju w nadziei, że za kilka dni zaczną się z naszym
kotem Zorro do siebie przyzwyczajać i będę mogła go wypuścić na
dobre. To była środa, jednak w piątek 20 listopada Rufek był
bardzo słaby, nie wskakiwał nawet na kanapę, tylko leżał na
dywanie, a po zjedzeniu kawałka kurczaka jego brzuszek spuchł i
zaczął bardzo boleć…. Zapakowałam go w kontenerek i zaniosłam
do pobliskiej lecznicy. Weterynarz bardzo się zaniepokoił jego
stanem, odnalazł na USG w jego brzuszku jakieś podejrzane sprawy i
zrobił test płytkowy na białaczkę oraz wirusowe zapalenie
otrzewnej.
Panika,
strach, łzy… co będzie z Rufuskiem? A co z naszym Zorkiem? Czy
się zaraził? Czy to możliwe, że chcąc pomoc jednemu bidulkowi,
załatwiłam naszego kota?
W
sobotę 21 listopada wet zadzwonił – okazało się, że test
wyszedł pozytywnie na białaczkę. Dobrze chociaż, że nie to
zapalenie otrzewnej – myślałam. Nasz Zorro został na białaczkę
zaszczepiony pół roku wcześniej, bo wychodzi na dwór na działce
(tej z pamiętnym garażem ;)
Co
robić? Kota z białaczką nie weźmie żaden fundacyjny dom
tymczasowy, do tego jego szanse na adopcję drastycznie zmalały.
Rufus został więc u nas, ale nadal zamknięty w pokoju. Ewa (jak
zawsze niezawodna) doradziła mi, abym zabrała Rufka do lecznicy
TROP przy ul. Strażackiej i tak zrobiłam. Tu – zupełnie inaczej
niż wcześniej - zero siania paniki, zero nerwów. Morfologia i
badanie potwierdzające nosicielstwo, skierowanie na USG, leczenie
uszków (dopiero po uprzedniej cytologii, aby nie obciążać kotka
niepotrzebnie lekami).
Równolegle
z lecznicowym tourne poznawaliśmy się z Rufkiem. Zamykałam się z
nim w pokoju i spędzaliśmy czas razem. Nasz Zorek, chyba z żalu i
zazdrości, zaczął tracić sierść i zrobił się nerwowy, ale co
było robić?. Tymczasem Rufus... niby wiejski kot, ale w mieszkaniu
w bloku odnalazł się natychmiast. Okazało się, że uwielbia leżeć
na kanapie, albo rozciągać się na dywanie. Z gracją wchodził po
biurku na parapet i spoglądał na świat, nie wyglądało jednak
jakby za nim tęsknił. Przyglądał mi się z parapetu, kiedy
siedziałam przy biurku i coś tam sobie pisałam. Dwa razy dziennie
łaził po mieszkaniu, podczas gdy Zorro siedział zamknięty w
sypialni.
Robiłam
papierowe ogłoszenia, zrobiłam wydarzenie na fejsie, zawaliłam
skrzynki zdjęciami Rufka wielu znajomym. I nic.
Rufek
nadal siedział w małym pokoju, ale bardzo się tym denerwował i
gryzł mnie, kiedy wychodziłam i zostawiałam go samego. Wypuszczony
– ostrożnie zwiedzał mieszkanie, najchętniej jednak leżał na
dywanie w salonie. Okazało się, ze bardzo lubi się bawić myszką
i ganiać za orzeszkami. Że uwielbia przytulanie, głaskanie po
łebku. Za jedzonko oddałby wszystko. I wzorowo korzystał z kuwety,
oznajmiając głośnym miaukiem każdą kupę (3 razy dziennie).
Reagował też zainteresowaniem na domofon. Wciąż jednak był
zdystansowany, nie pozwalał dotykać łapek ani wygolonego do
badania USG brzuszka.
Tydzień
przed świętami (czyli po 3 tygodniach jego pobytu w małym pokoiku)
nastąpił przełom w relacjach z Rufkiem. Wróciliśmy z mężem ze
spaceru. Przy drzwiach wejściowych jak zawsze powitał nas nieco
zaspany Zorro, wspinając się łapkami po nodze i wciskając ufnie
łebek w wyciągniętą do niego dłoń. Wrzuciłam mu coś do
miseczki i poszłam do Rufka. Ten spał po ciemku, zwinięty w
kłębuszek na kanapie. Pod
dotknięciem dłoni rozciągnął się i zaczął mruczeć. Taki był
słodki, mruczasty... Położyłam się obok niego. Przytulił się i
poddawał dotykowi, mrucząc jak traktorek. Ugniatał mnie przy tym
delikatnie łapkami i pozwalał ich dotykać. A kiedy przestałam go
głaskać - pozbierał się ospale i... puknął łebkiem moją dłoń,
domagając się kontynuacji.. Można go zatem obłaskawić, wymaga to
tylko trochę czasu, łagodności i cierpliwości!
Kilka
dni przed świętami musiałam pójść do szpitala i martwiłam się
też bardzo czekającym nas świątecznym wyjazdem – nie miałam co
zrobić z Rufuskiem. Mój mąż przejął codzienną troskę o Rufka.
I wtedy stał się cud! W niedzielę przed świętami zadzwonili
młodzi ludzie, którzy nas odwiedzili i zadeklarowali, że wezmą
Rufika po świętach. Na święta przygarnęła go lecznica TROP.
Odebrałam go stamtąd w poniedziałek 28 grudnia (ależ się
cieszył!), a we wtorek poszedł do nowego domu. Zaledwie dwa bloki
dalej. Przez pierwsze dwa dni byliśmy z nowymi opiekunami w
kontakcie i umówiliśmy się na spotkanie po Nowym Roku. Zajęta
swoim zdrowiem nie martwiłam się brakiem wiadomości od nich i
nagle, 5 stycznia wieczorem telefon, że kot wymiotuje, że byli u
kilku weterynarzy i że jest umierający… Wiem, przez co przeszli,
bo mnie też tak nastraszono, kiedy trafił do mojego domu i po
prostu odchorowywał stres… Tylko dlaczego nie zadzwonili od razu?
I
tak Rufek wrócił z adopcji…
Kiedy
o tym myślę, wychodzi mi smutne podsumowanie: święta spędził w
obcym miejscu, dwa dni po świętach poszedł do nowego domu, a w
sylwestra siedział sam (nie mogę sobie darować, że do nich
nie zadzwoniłam, żeby się upewnić czy go zabezpieczyli na tę noc
– spędził ją sam, w obcym, pustym mieszkaniu…) 1 stycznia był
bardzo słaby i przestał jeść, a 2 - zaczął wymiotować.
Nowi opiekunowie przerażeni próbowali działać na własną rękę,
a weterynarze nie znający historii Rufka tylko ich dodatkowo
nastraszyli...
Dzisiaj
wiemy, że Rufus taki nadmiar wrażeń okupuje cierpieniem,
przypominającym chorobę wirusową (podobnie było, gdy trafił do
mnie).
Wiemy
też, że potrzebuje domu łagodnego, cierpliwego i rozumiejącego,
że ten konkretny kocurek ma słaby system odpornościowy i fatalnie
znosi stres.
Wiemy,
że próbuje siusiać do doniczek z kwiatkami :)
Wiemy,
że – nadal w każdej sytuacji - wzorowo korzysta w kuwety.
Wiemy,
że najbardziej lubi jeść chrupki (konkretnej marki;) i gotowanego
kurczaka, gardzi zaś karmami marketowymi :)
Dlatego
szukamy domu, który będzie cierpliwy, bo Rufus potrzebuje duuużo
czasu, żeby ZACZĄĆ się otwierać. W ciągu tygodnia sie nie da. W
domu tymczasowym minęły 3 tygodnie, zanim się położył obok
człowieka i przytulił. Wiemy, że kiedy jest osłabiony stresem to
nie chce się bawić, siedzi w budce i obserwuje domowników i że -
co wydawać może się dziwne w kontekście poprzedniej informacji -
NIE LUBI BYĆ SAM! (To to ja wiem od początku.)
Dom
Rufusa powinien rozumieć, że był on kotem wolnożyjącym i
przebywanie w zamkniętym pomieszczeniu (zwłaszcza izolowanie go w
jednym pokoju) jest dla niego bardzo trudne do zniesienia i on się
wtedy po prostu złości. I dopomina się głośnymi miaukiem, żeby
go wypuścić. A jak wyjdzie z pokoju, to sterczy pod drzwiami
wyjściowymi (tak robił w domu adopcyjnym, u nas – nie; ktoś
stwierdził, że może po prostu nowi ludzie nie przypadli mu do
gustu? ;)) Potrzeba będzie dużej pomysłowości, żeby rozkochać
go w nowym stylu życia. Ale dla chcącego - nic trudnego!
Nowy
dom Rufusa będzie też zobowiązany do częstego kontaktu przez
pierwsze tygodnie po adopcji, alarmowania w razie niepokojących
zachowań i korzystania z pomocy jednej, konkretnej, wskazanej w
ankiecie lecznicy!!! (super lecznicy, lecznicy TROP przy ul.
Strażackiej - tam obecnie przebywa, tam był diagnozowany i
leczony). To nie tylko dla dobra Rufusa, ale i jego nowych opiekunów
(po co im stres i niepotrzebne wydatki?). Dla mnie samej była to
nieprzyjemna (tym gorsza, że okupiona cierpieniem kocurka) lekcja…
Rufusek
nadal jest ślicznym, sówkowatym buraskiem z noskiem w kształcie
serduszka, nadal ma mięciutkie futerko, a w lecznicy – gdzie
aktualnie rezyduje - znowu stał się miziakiem i przytulasem
(chociaż jeszcze troszkę przestraszonym). Czuje się już znacznie
lepiej i odzyskał apetyt (dzień po powrocie z adopcji wrypał dwie
saszetki i domagał się trzeciej, za to pogardził chrupkami - za
Rufkiem trudno trafić ;))) Póki co jest tam rezydentem i ma dla
siebie cały wielki pokój. W dzień wygląda przez okno albo
podsypia w kontenerku. Chętnie wychodzi do gabinetu, podskakuje,
ociera się i węszy. Kiedy go odwiedziłam poznał mnie i pozwolił
się wziąć na ręce, patrzył mi przy tym miłośnie w oczy opierał
łapki na nosie i... cichutko mruczał…
Rufusku,
znajdziemy ci wspaniały dom. Na pewno. Potrzebujemy tylko troszkę
czasu
Tekst
o kociej białaczce
http://www.vetopedia.pl/article23-1-Bialaczka_kotow.html
Kontakt
w sprawie adopcji:
Lecznica
Trop, Łódź ul. Strażacka 11, 42646 07 02
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz