Mamy budkę, dużą bardzo i wygodną. Uznałem, że to miejsce jest tylko dla mnie. Niestety Dusia ma podobne zdanie. Koleżanka zresztą pierwsza sprawdziła walory posłanka. Ja będąc z natury przezorny ( nie mylić z lękliwością) przy wszelkich pomysłach opiekunki stosuję zasadę spokojnego przeczekania. Każdą nowość z pewnej odległości oglądam, wyszukuję pułapek, długo obchodzę, wącham i czekam na reakcje kocicy. Jak ona się zasiedzi, zaprzyjaźni z tym czymś nowym to ja czuję się z racji płci, albo charakteru powołany sprytnego do zabrania jej zabawki, kocyka, czy innej rzeczy. Tak jest i tym razem. Jak Dusia smacznie śpi w bezpiecznej, ciepłej, dużej budce to ja chodzę wzdłuż wejścia. Ona syczy. Nie będę przecież szarpał kobiety, więc niby to chcę zajrzeć na półeczkę obok i ściany spanka opadają, kocica przygnieciona moim ciężarem wypada na zewnątrz i ja kładę się na miękkościach. Przecież ona ma inne miejsca do snów. Nigdy jej nie zabieram leżaczka. Próbowałem, ale ono zapada się pod dużym kotem jak jakiś składak i usnąć nie można mając wątrobę koło nosa. Drugie nowe legowisko też niech ma koleżanka. Nie mogę przecież być jednocześnie w dwóch miejscach. No to chyba krzywdy nikt nie ma, a ja bez wyrzutów sumienia mogę ugnieść budkę i uznać ją za swoją. Nie pomyślała Halinka, że jak coś nie ma sztywnej konstrukcji to ja to według swego uznania i potrzeb zmodyfikuję. Praktyczny jestem. Dusia nie chce drzemać w tak zmienionym środowisku. I o to chodzi. Opiekunce pozostało, więc narzekanie, że urok zakupu jej niszczę. Nie widać wejścia w kształcie ślicznej kociej mordki, tylko coś zgniecionego. Popatrzyłem jej w oczy i zrozumiała, że jej ładne nie musi być moim ładnym. Proste.
Tak to jest! I od razu widzę ten obrazek, gdzie pocztą przychodzi drapak w kartonie, a kot i tak wybierze karton :D
OdpowiedzUsuń