Pożegnanie Pana Kota

opowiedziała Ania
Opowiadanko  -  pożegnanie, równie krótkie jak historia tego kota u nas…..

Na przełomie września i października 2014 łapałyśmy z Ewą Mrau kociaki w zrujnowanym pustostanie przy Wschodniej 19.

Z bloku naprzeciwko  -  Wschodnia 9  -  pochodzi znana Wam z opowiadania Ewy stara biało czarna dzikuska jednooczka, jedyna kotka z tamtego miejsca, więc jakoś tak zainteresowałyśmy się kocimi miseczkami. Miejsce dla kotów nieszczególne, wprawdzie ogrodzony kawałek trawnika przy bloku, ale zamknięte na głucho piwniczne okienka, brak zgody mieszkańców na ustawienie budki. Jednooczka sypiała na zewnętrznym blaszanym parapecie piwnicznego okienka….

Więc zainteresowałyśmy się miseczkami, długo nie czekałyśmy, a pojawił się kocur  -  niezbyt stary, trochę wychudzony, za to bardzo łagodny i towarzyski. Popytałyśmy ludzki  -  jest niedługo, może kilkanaście dni, może trochę dłużej, praktycznie nie rusza się z miejsca, je wszystko, co dostanie, podchodzi do wszystkich. Niedobrze  - ktoś mu może zrobić krzywdę, no i zaraz będzie zimno. Ale wziąć nie ma gdzie…. Może dobre fotki i ogłoszenia, kot niezwykłej urody, niby białoczarny, ale na czarnym tle równomiernie rozmieszczone pojedyncze białe włoski, taki szronkowaty.

Czasem wierzę w przeznaczenie  -  bo jak wytłumaczyć, że akurat kiedy stałam nad kotem i myślałam, jak mu pomóc, zadzwonił telefon  -  pani szuka kota, właściwie wszystko jedno jaki, byle łagodny, bo dzieci  -  młodsze niespełna dwuletnie. Pogadałyśmy, wysłałam telefonem zdjęcia, spodobał się. Jeszcze przeleciałam z nim przez lecznicę, odpchlenie, odrobaczenie, książeczka zdrowia, ogólne badanie  -  chudy, w domu przy regularnym jedzeniu powinien odzyskać normalną wagę, szczepienie po kilku dniach.

Kot zaakceptował dom od razu, dzieci też, dawał się głaskać, nosić, karmić  -  w razie potrzeby lokował się pod łóżkiem. Dostał na imię Pan Kot. Ładnie jadł, zaokrąglił się, wypucował futerko, sypiał ze starszym chłopcem w łóżku, lubił posiedzieć na kolanach.

I na początku grudnia telefon  -  od kilku dni prawie nie je, wyraźnie źle się czuje. Lecznica, szpitalik, lekarze kręcący głowami, płacz dzieci. Kilka dni kroplówek  -  poczuł się lepiej. Ale już wiadomo, że to chwilowa poprawa. Leki i sterydy do domu. Chyba po 10ciu dniach pogorszenie  -  znów lecznica, kroplówki do domu, już wiadomo, że tylko na tyle, by można się było z kotem pożegnać. Kolejne pogorszenie  -  świtem pędziliśmy z nim do już ostatni raz do lecznicy…

Pan Kot miał chłoniaka. Stąd jego chudość…. Pewnie ktoś wystawił na ulicę chorego kota, skazując go na długa i bolesną agonię….

Dlaczego nie umiemy dać swojemu przyjacielowi tego ostatniego, być może najtrudniejszego, dowodu może nawet nie miłości, ale tego, że był ważny, że coś znaczył? Dlaczego nie umiemy pomóc mu umrzeć bez bólu? Dlaczego w tym ostatnim, najtrudniejszym dla zwierzaka okresie, pozbawiamy go wszystkiego  -  ludzi, których kocha, ciepłego domu, jedzenia?

Żegnaj, Panie Kocie….  Miałeś wielkie szczęście  -  te dwa ostatnie miesiące miałeś to wszystko, zamiast długiego konania gdzieś pod płotem...,