Kocia inteligencja

Pewnie nie będę oryginalna twierdząc, że koty są bardzo inteligentne. Czy bardziej od psów? Na pewno inaczej. Kocia inteligencja daje się zaobserwować nie podczas nauki, kiedy chcemy od naszego futrzastego przyjaciela wyegzekwować jakieś zachowanie, ale wtedy, gdy kot sam chce osiągnąć cel.

Kiedy po latach opiekowania się psami przyjęłam pod swój dach pierwzego kociaka - Pusię, od razu zostałam zaskoczona jej odmiennym zachowaniem przy zabawie. Trzymałam w ręku sznurek, próbując majtać nim przed noskiem Pusi. Pies natychmiast chwyciłby koniec sznurka i zaczął ciągnąć. Pusia natomiast popatrzyła bystro i jak sprężynka wyskoczyła w górę, próbując sięgnąć do... ręki, która poruszała sznurkiem. Wykombinowała błyskawicznie, że tam było źródło ruchu i tylko na nie warto było zapolować!  Koleżanka opowiadała mi o kocie, który w ten sam sposób „rozpracował”
światełko lasera – gonił za ręką, poruszającą latarką, a samo światełko wyraźnie ignorował.

Jak wiadomo koty są specjalistami w otwieraniu wszelkich szafek, szaf itp. Ale pojemnik na przysmaki? Pusia znalazła na to sposób. Pojemnik z jej ulubionymi chrupkami stał na stole. Kiedyś wracam z pracy i widzę pojemnik na ziemi, chrupki rozsypane i oczywiście sporo ich ubyło. Pomyślałam – przypadek, Puśka biegła po stole i strąciła pojemnik. Nastepnego dnia sytuacja się powtórzyła, ale ja – naiwna – nadal się nie połapałam. Dopiero kiedy wchodząc do pokoju zobaczyłam Pusię pacającą łapką pojemnik, żeby przesunąć go na skraj stołu i strącić -zrozumiałam! Pusia znalazła swój sposób na otwarcie pojemniczka – zrzucić go na ziemię i w ten sposób dostać się do przysmaków.

Inny przykład kociej zdolności logicznego myślenia, to historyjka, która zdarzyła się w pracy i dotyczyła

Muńki, koteczki adoptowanej ze schroniska przez moją kolezankę Gosię. Muńkę i Sally (też ze schroniska) Gosia przyniosła do pracy, żeby poczekały na wizytę u weta. Po laboratorium nie mogły się kręcić, jedynym „bezpiecznym” miejscem na ich przechowanie był gabinet nieobecnego szefa, w którym i ja urzędowałam. Kotki od poczatku zachowywały się różnie. Łagodna, urocza Sally ułożyła się grzecznie na kanapie i spokojnie spała. „Charakterna” Muńka najpierw trochę pozwiedzała, potem uwaliła swe potężne cielsko na fotelu szefa, a po pewnym czasie uznała, że ma dość gabinetu i postanowiła wyjść. Bez problemu skoczyła na klamkę – i już była na korytarzu. Oczywiście pobiegłam za nią i sprowadziłam z powrotem do pokoju. Muńka pokręciła się chwilę dla niepoznaki, po czym znów skoczyła na klamkę i zabawa z gonieniem kota po korytarzu powtórzyła się. Ponieważ kotom po laboratorium chodzić nie wolno, tym razem zamknęłam drzwi na yalowski zamek. Muńka oczywiście spróbowała po raz kolejny sforsować zaporę, ale skok na klamkę tym razem nie zadziałał – drzwi pozostały zamknięte. Munia spróbowała jeszcze parę razy i zniechęcona wróciła na „fotel prezesa”. Stamtąd obserwowała, jak ja wchodzę i wychodzę z pokoju, przekręcając yalowski zamek. I trudno uwierzyć – po chwili zobaczyłam, jak Munia znowu próbuje wydostać się przez drzwi, skacząc tym razem wyżej – aż do zamka! Oczywiście nie udało jej się go otworzyć, ale wyraźnie zorientowała się, że to tam jest „zamknięcie”! Ten objaw kociej inteligencji zrobił na mnie ogromne wrażenie.

Koty uczą się ludzkiego języka i wiele rozumieją z tego, co do nich mówimy. Ale same też potrafią przemawiać. Moja Sabcia lubi pić wodę prosto z kranu. I nie ma problemu z pokazaniem mi, że właśnie teraz ma na to ochotę. Rozsiada się w zlewozmywaku i wymownie spogląda na kran całą sobą wysyłając komunikat „Odkręć to – chcę pić!”. Oczywiście odkręcam.

Ale to wszystko drobiazgi wobec inteligencji i wytrwałosci, jakie wykazał Rumcajs, kot Joli Dworcowej. Było to przed laty, Jola mieszkała wtedy w domku, koty kręciły się po domu i swobodnie wychodziły na podwórze. Był wieczór, Jola poszła już spać. Nagle Rumcajs wskoczył przez otwarty lufcik, przyszedł do niej i koniecznie próbował ją obudzić. Tarmosił ją, ocierał się, miauczał, drapał, nie dawał się odpędzić. W końcu Jola wstała klnąc w duchu na nieznośnego kota. Wstała – i od razu poczuła swąd. W kuchni obok paliło się! Gdyby nie Rumcajs, Jola zginęłaby tego wieczoru, zaczadzona. Rumcajs nie musiał jej budzić, mógł po prostu umknąć przed niebezpieczeństwem przez otwarty lufcik, ale on postanowił ostrzec swoją opiekunkę. Jola mówi, że wszystko co robiła od tego dnia dla kotów, robiła ze świadomością, że właśnie kotu zawdziecza życie.

Rumcajs inteligencję odziedziczył chyba po matce. Była nią dzika koteczka, która nie zbliżała się do człowieka. A jednak przyniosła Rumcajsa do Joli i położyła tak, że nie ulegało wątpliwości, iż oddaje jej swoje dziecko pod opiekę. Wkrótce potem okazało się, że kotka jest poważnie chora i trzeba było ją uspić. Rumcajs nie miałby szans przeżyć, gdyby matka nie znalazła dla niego zastępczej opiekunki.

Koty po prostu SĄ bardzo inteligentne. A ich opiekunowie znają na to tysiące przykładów. Może ktoś zechce tu opowiedzieć podobną historię? J