Brzydkie kociątko

opowiedziała Lucynka
Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami.... Nieprawda. XXI wiek, duże miasto, koniec listopada. Na dworze ciemno, zimno, wieje. Przed oknami banku siedzi kruszynka - ma mocno brudne futerko. Trzęsie się z zimna. Od dawna pusty brzuszek. Już nawet nie płacze… Może chce przynieść komuś szczęście a może raczej liczy na to, że ktoś ją dostrzeże i pomoże. Ulicą przechodzi Człowiek.
Pochyla się, bierze na ręce, zanosi do domu. Szczęście uśmiecha się do kociątka. W domu dostaje posłanko i posiłek - pudełko po butach wyłożone ciepłym kocykiem i miseczkę mleka. Człowiek nie wie, że mleczko nie zawsze wychodzi kotkom na zdrowie ale częstuje tym, co wydaje mu się najbardziej odpowiednie dla małego gościa. Po posiłku kociaczek zostaje wykąpany i umieszczony w łazience. Jedno z dzieci Człowieka jest uczulone na sierść - dlatego kotek musi być izolowany od dzieci. Ciepło w łazience i przytulnie ale smutno samemu… Brzuszek, przez długi czas pusty, ciągle woła jeść, jeść, jeść, a samo mleczko go nie napełni…. Następnego dnia Człowiek szuka odpowiedniejszego miejsca dla brzydkiego kociątka. W sklepie zoologicznym dostaje numer telefonu. Dzwoni, umawia się i brzydkie kociątko trafia pod mój dach. Jest maleńkie i strasznie chude z nieproporcjonalnie wielkim brzuszkiem. Futerko pomimo kąpieli brudne, dodatkowo ze śladami rzadkiej kupki - po mleku pewnie.

Dostaje trochę jeść kociego jedzenia i jedziemy do weta. Tam po, ocenie ząbków, pada stwierdzenie, że kociątko ma około 4 miesiące i jest „mikrokotkiem”. Nie wierzę! Wygląda najwyżej na 2-miesięcznego kociaka. Podobno ostatnio spotyka się sporo takich mikroskopijnych kotów. Ze względu na kłopoty z brzuszkiem odrobaczenie przesuwamy na za dwa dni. Brzydkie kociątko jest dziewczynką. Z powodu urody i maleńkich rozmiarów nazywam ją Calineczką. Wracamy do domu. Całą drogę mała płacze a właściwie rozpaczliwie woła jeść. Wypuszczam ją w kuchni gdzie karmię mieszkające ze mną zwierzęta - 6 kotów i psa. O żółwiu nie wspomnę. Calineczka rzuca się do pierwszej z brzegu miski z suchą karmą dla psa - Fuksa i porywa duży kawałek karmy. Zabieram jej - boję się, żeby się nie udławiła. Następnie dopada do miski z kocią karmą, którą je bardzo łapczywie. Niestety też muszę jej zabrać - je zbyt łapczywie, może wymiotować, przeciążyć brzuszek… W pośpiechu obgotowuję trochę piersi z kurczaka. Kociątko połyka je prawie w locie. Brzuszek wielki jak balon, prawie pęka, a ona ciągle głodna. Zamykam ją w pokoju z kuwetami i miseczką wody. Przykro mi ale muszę odseparować ją od jedzenia. Boję się, że jej brzuszek mógłby nie wytrzymać takiej ilości pożywienia zjedzonej na raz. Rano z pokoju słyszę miauczenie - jeść, jeść. Dostaje niedużą porcje gotowanego kurczaka. Pochłania go w lot a potem znów idzie na wygnanie do pokoju z miseczką wody - niestety bez miseczek z jedzeniem - muszę iść do pracy zarabiać na chlebek dla siebie i karmę dla kotów. Po południu koteczka biega już po całym domu - miski z jedzeniem, nawet psim, na wszelki wypadek pochowane) Jest mrucząca, nakolankowa, ufna i zupełnie nie boi się na psa - wręcz przeciwnie, podoba się jej ten wielki )i ciepły zwierz.

Jakim cudem znalazła się na ulicy? Uciekła z domu - tylko kto ucieka z dobrego domu - czy została z niego wyrzucona? I jaki dobry dom pozwoli na ucieczkę takiego maleństwa, no i go nie szuka - nie było żadnych ogłoszeń w okolicy ani w necie. To, że jest kotkiem domowym, nie piwnicznym, to pewne w 100% jak i to, że od dłuższego czasu była na dworze i niedojadała. Ile musiała przeżyć w ciągu kilku tygodni (miesięcy?) swojego króciutkiego życia? Biedna mała. W ciągu następnych dni koteczka robi się coraz ładniejsza i je mniej łapczywie. Niektóre jedzenie nawet jej mniej smakuje. Preferuje gotowanego kurczaka, suchą karmę dla kociąt i mleczko (w rozsądnych ilościach). Kupki już unormowane, natomiast brzuszek nadal wielki. Czyżby ciągle jadła na zapas? A może to zarobaczenie? Nawiązuje kontakty z domownikami i zaczyna bawić się zabawkami. Powraca do kociego dzieciństwa.

Najlepsi przyjaciele to jednooki Mruczek i mała Tosia Kolarka -

młodsza od Calineczki, ale sporo większa. Któregoś dnia przeżyłyśmy horror. Mała nie zawsze chodziła siusiu do kuwety. Kilka razy skorzystała z kanapy i posłania psa Fuksa, więc wieczorem rozstawiłam klatkę i po kolacji zamknęłam w niej małą razem z kuwetą, wodą i suchą karmą. Rano trochę się zdziwiłam widząc ją rano w kuchni meldującą się na śniadanie. Przeniknęła przez kratki czy co? Nie miałam czasu się zastanawiać - na posiłek czekały pozostałe koty (domowe i te dokarmiane na zewnątrz) no i Fuks, który chciał iść na poranny spacer. Nakarmiłam małą i zaniosłam ją do klatki. Po powrocie ze spaceru rutynowe poranne czynności i gdy już byłam ubrana do wyjścia do pracy z pokoju małej usłyszałam ciche ale rozpaczliwe miauczenie. Zajrzałam tam i zamarłam. Główka i dwie łapki wystawały poza klatkę a reszta była w środku. Mała tkwiła uwięziona w krateczce o wymiarach 4x5 centymetrów - większy trójkątny otwór zabezpieczyłam wcześniej.

Rzuciłam się na pomoc. Chciałam wyciągnąć ją na zewnątrz ale to, co było możliwe przed śniadaniem teraz po śniadaniu, z powodu pełnego brzuszka, stało się niemożliwe. Wciśnięcie jej z powrotem też mi nie wychodziło - mała rozpaczliwie płakała i gryzła. Próbowałam przeciąć kratę piłką do metalu, ale szło mi to bardzo opornie. Potrzebowałam pilne pomocy. Przypomniałam sobie, że o tej porze, na dole w piwnicy może być gospodarz domu, który lubi zwierzęta. Nie ma nic przeciwko, że w piwnicy zimują 2 koty którymi się opiekuję - czarny tłuściutki Maksio i zręczna Myszka.

Pobiegłam po niego i z jego pomocą oswobodziliśmy malutką - ja za bardzo panikowałam, a on na spokojnie wcisnął ją do klatki. Wychodząc do pracy zostawiłam ją w otwartej klatce w zamkniętym pokoju. Trudno, zasiusiane rzeczy upierze się. Od tego czasu koteczka zaczęła w 100% korzystać z kuwety, dlatego mogła bez problemów znów biegać po całym domu i bawić się z pozostałymi domownikami. W nocy obowiązkowo spała ze mną w łóżku. Stała się śliczną małą księżniczką.

Aż przyszedł czas rozstania. Po maleńką przyjechała jej nowa opiekunka, 21-letnia rozsądna dziewczyna, która obiecała kochać i opiekować się moją kruszynką. Dużo szczęścia, malutka, w nowym domu. Żyj tam długo i szczęśliwie - jak w dobrej bajce.